Toen Bruch in 1805 werd uitgeroepen tot een onafhankelijke parochie, was het logisch om een bedehuis te bouwen. Er was weliswaar een slotkapel in Bruch, maar die was privébezit. Er was geen parochiekapel. In een tijd waarin de kerkbouw in heel Duitsland tot stilstand was gekomen, begonnen de inwoners van Bruch in 1807 met de bouw van hun parochiekerk. De kerk werd gebouwd door de inwoners van Bruch en hun eigen bezit, zoals de inventaris van 28 oktober 1823 trots vermeldt. De parochie koos een rotsachtige heuvel onder de Galgenberg voor haar kerk. Sindsdien torent de kerk van St Roch uit boven een groot deel van het dorp. De kerk is een eenvoudig halgebouw waarvan het metselwerk grotendeels uit breuksteen bestaat. Er waren twee belangrijke redenen voor de uitbreiding tussen 1872 en 1874. Ten eerste was de kerk te klein geworden door de toenemende bevolking en ten tweede was de westelijke puntgevel van de kerk vervallen. Het eenvoudige halgebouw werd vergroot tot een lengte van ongeveer 31,30 meter en uitgebreid met een hoge, spitse klokkentoren aan de voorkant. Het interieur van de kerk kon meer bezoekers ontvangen in het verlengde schip, de zijkapel en de galerij. Op het punt waar de kerk werd uitgebreid, bevindt zich een zandsteen aan de buitenkant van de plint. Het draagt de naam van een van de eerste steengoed pottenbakkers die vanuit het Westerwald naar Bruch kwam. Voor de kerk staan symbolen van de aardewerkhandel op een andere zandsteen. Deze stenen herinneren aan de bloeiende aardewerkhandel in Bruch in die tijd.
Het is niet duidelijk waarom de inwoners van Bruch St Roch als hun beschermheilige kozen. Aangenomen kan worden dat het in die tijd "in" was om een van de meest populaire beschermheiligen van de pest te kiezen. Bezienswaardig in de kerk zijn: het hoogaltaar uit 1908, de barokke preekstoel uit 1816, de rijk versierde biechtstoel uit de 18e eeuw, de Pieta die rond 1700 werd gemaakt, het orgel dat werd geschonken door pastoor Schröder, het Maria-altaar en de rondboogramen van de Nazareners.