Men geloofde dat de bronnen, in het bijzonder de zwavelbron Wallenborn, veel lichamelijke kwalen konden verlichten en de mensen dronken het geneeskrachtige water en baden erin. Zwavelwater wordt vandaag de dag nog steeds gebruikt voor gewrichtskwalen en huidziekten. Het bronheiligdom bij Heckenmünster werd na ongeveer 200 jaar verlaten, waarschijnlijk door een aanval van de Germanen. In 1887 werden Romeinse muren ontdekt door medewerkers van het Trier Museum en er werd aangenomen dat er in Heckenmünster een Romeins bronheiligdom had gestaan. In 1966/67 werd de hypothese bevestigd: de Wallenborn was het centrum van een Gallo-Romeins bronheiligdom dat rond deze bron was gebouwd. Het middelpunt van het complex was het brongebied, dat werd omgeven door een muur. Binnen de ommuring bevonden zich drie tempels. Aan de zuidwestelijke rand van deze ommuring stond een gebouw dat waarschijnlijk werd gebruikt als theaterpodium voor rituele spelen. Verschillende gebouwen waren verbonden aan het tempelgebied, zoals de portieken, pelgrimsverblijven en een bad. Een dendrochronologisch onderzoek van een eikenhouten waterkanaal uit het centrum van het complex kon het dateren in het jaar 129 na Christus. Ten tijde van de Germaanse invasies in de jaren 275 - 276 was er een afname van de vondsten. Het bronheiligdom werd zwaar aangetast en zeer waarschijnlijk rond deze tijd verlaten. Nadat de site in kaart was gebracht en de individuele artefacten waren veiliggesteld, werden alle blootgelegde delen van het gebouw opnieuw met aarde bedekt om ze voor het nageslacht te bewaren. Tegenwoordig geven informatieborden rond de bronnen informatie over het bronheiligdom.