De zwavelbron werd al vrij vroeg genoemd in een document uit 1415 als "Wallenburren".
De bronnen bij Heckenmünster stonden al vroeg bekend als geneeskrachtige bronnen en waren beroemd in de omgeving. In het volksgeloof werd hier een voormalig tempelklooster gelokaliseerd. Na het horen van verhalen en verslagen van omwonenden en andere geïnteresseerden besloot het toenmalige Provinciale Museum in Trier om opgravingen in de buurt van de bronnen uit te voeren.In 1887 ontdekten medewerkers van het Trierse museum Romeinse muren, wat tot de veronderstelling leidde dat zich hier een Romeins bronheiligdom had bevonden. In 1966 en 1967 werd de veronderstelling door opgravingen bevestigd: de Wallenborn was het centrum van een Gallo-Romeins bronheiligdom, dat rond de zwavelbron was gebouwd. Het middelpunt van het complex was het brongebied, dat werd omgeven door een muur. Binnen de ommuring bevonden zich drie tempels. Aan de zuidwestelijke rand van de ommuring stond een gebouw dat waarschijnlijk werd gebruikt als theaterpodium voor rituele spelen. Aan het tempelgebied waren verschillende gebouwen vastgemaakt, zoals portieken, pelgrimsverblijven en een bad. De oudste vondsten dateren uit de 1e eeuw na Christus. De gebouwen dateren uit de 2e eeuw na Christus. Een dendrochronologisch onderzoek van een eikenhouten waterkanaal uit het centrum van het complex kon het dateren in het jaar 129 na Christus. Ten tijde van de Germaanse invasies in de jaren 275 - 276 was er een afname van de vondsten. Het bronheiligdom werd zwaar aangetast en zeer waarschijnlijk rond deze tijd verlaten. Tijdens de opgravingen werden geen sporen gevonden van gewelddadige vernietiging van de site. Nadat de site in kaart was gebracht en de individuele artefacten waren veiliggesteld, werden alle blootgelegde delen van het gebouw weer met aarde bedekt om ze voor het nageslacht te bewaren.