Dit was, of beter gezegd is, waarschijnlijk de beroemdste Drees - zoals de mensen in de Eifel hun mineraalwaterbronnen noemen - in het Gerolsteiner Land, ook al borrelt hier tegenwoordig geen mineraalwater meer. Het dal van de Kyll heeft hier een van zijn smalste delen, de Kyll zelf is maar een paar meter breed. Omdat de Devoon kalksteen en dolomiet ondergronds sterk gegroefd en gekarstificeerd zijn, waren en zijn er voldoende transport- en stijgwegen voor het mineraalwater.

De bron en zijn geschiedenis
De Sidinger Drees is dus niet voor niets zo'n bijzondere plek. Bij eerdere opgravingen zou hier een stenen bijl zijn gevonden. Daarmee zou de Sidinger Drees een brongebied zijn dat al minstens sinds de Keltische tijd gebruikt en vereerd wordt, want zulke belangrijke gebruiksvoorwerpen als een stenen bijl werden toen alleen geofferd aan de machtige bronnengoden. Eeuwenlang vestigden de Romeinen en "geromaniseerde" Kelten zich in het dal van de Kyll. Een belangrijk landhuis was de Villa Sarabodis aan de overkant van de Kyll, met een badhuis en warmwaterverwarming. De Romeinen en geromaniseerde Kelten hadden hun villa bewust daar gebouwd. Het lag precies tegenover een borrelende geneeskrachtige bron, de Sidinger Drees. De Romeinse heersers gebruikten de Drees als genees-, bad- en drinkbron. Ze toonden hun toewijding aan de bronnengoden en nimfen door munten in de bron te gooien, misschien in de hoop op of als dank voor de genezing van etterende wonden en drukkende darmen. Tijdens opgravingen werden honderden Romeinse munten gevonden, de meeste uit de tijd van keizer Maximinius (235 - 238 n.Chr.), evenals votiefgoden en andere cultusvoorwerpen.

In 1723 werd het water van de Sidinger Drees geprezen omdat het "stuwing van de lever, galblaas en ingewanden verlicht en de maag en alle ingewanden versterkt". Graaf Franz Georg von Manderscheid-Blankenheim liet de bron onmiddellijk opnieuw vullen en het "zeer geprezen" water in kannen met zijn wapenschild vullen. Via zijn vestiging in Keulen verdeelde hij het water tot in Nederland. De Sidinger Drees wordt daarom terecht beschouwd als de oorspronkelijke bron van de lokale mineraalwaterindustrie. In 1890 werd de Sidinger Drees eigendom van de stad Gerolstein, maar toen was het water al opgedroogd. Later werden er verschillende pogingen gedaan om de bron te vinden en te vangen, maar tevergeefs. Tegenwoordig siert een Romeinse stoep met een fontein de voormalige Sidinger Drees. Als je hier stopt, moet je je goed realiseren dat de belangrijkste geologische en geografische eenheden van de regio Gerolstein hier in een heel klein gebied zijn vastgelegd: Dolomieten en kalkstenen uit het Midden-Devoon, jonge quartaire basalten uit de Eifel, Gerolsteiner mineraalwater en het jonge doorbraakdal van de Kyll.

De bron en de ondergrond
Het mineraalwater van de Sidinger Drees was een zure calcium-magnesium-waterstofcarbonaatbron. Calcium en magnesium kwamen uit het carbonaatgesteente en het koolzuur in het water - het koolzuur, zoals men zegt - was deels van vulkanische oorsprong. Oude geschriften melden dat de bron in 1874 zeer sterk borrelde en tegelijkertijd zou er een zwavelgeur hangen in de krater van de Papenkaule, die nauwelijks 1 km naar het noordoosten ligt. Als je naar het noorden kijkt, over de Kyll en de spoorlijn, kun je het voorhoofd van de Sarresdorfer lavastroom zien, die aan het einde van de laatste ijstijd in dit gebied uitbarstte en het dal van de Kyll instroomde.